Saved the best for the last!

Myanmar als laatste bestemming… We hadden geen betere keus kunnen maken! De natuur kan niet op tegen wat we in Nieuw-Zeeland gezien hebben, maar de sfeer, cultuur, tradities, mensen, kinderen, stadjes, dorpjes, tempels, de lekkere chaos en het overheerlijke eten maken Myanmar met stipt de mooiste bestemming van deze reis!

MYANMAR ONVEILIG?

Myanmar is de laatste tijd een aantal keer slecht in het nieuws geweest in Europa. Het zou er onveilig zijn. Na flink wat vooronderzoek en geruststellende woorden van medereizigers besloten we toch naar Myanmar af te reizen, en gelukkig maar! Hoewel we helemaal niets van de situatie mee hebben gekregen zijn we er wel achter dat de situatie heel anders is dan wat wij in Europa te horen krijgen! Overal in Myanmar was onze veiligheid gegarandeerd, overal werden we met open armen ontvangen en waren de lokale bewoners ontzettend blij met onze komst. En overal hebben wij intens genoten van alles wat Myanmar te bieden heeft!

TERUG IN AZIË:

Hoe meer landen we in Azië bezoeken, hoe meer onze liefde voor Azië groeit. Wij zijn gek op Azië en keken daarom enorm uit om weer een Aziatisch land te bezoeken. We kwamen aan in Yangon, de grootste stad en voormalig hoofdstad van Myanmar. Het voelde echt als thuiskomen! Voor veel mensen zal dat misschien raar klinken, maar wat kunnen wij genieten van de Aziatische chaos, de honderden eetkraampjes waarbij je geen flauw idee hebt wat je eet, het getoeter van de auto`s en brommertjes, de geuren, het vee door de straten, de eeuwenoude tempels en bovenal de vriendelijke glimlach van de bevolking!

ONAANGETAST MYANMAR:

Doordat Myanmar jarenlang is afgesloten voor de buitenwereld zijn er weinig invloeden van buitenaf, waardoor cultuur en tradities nog sterk leven en niet zijn veranderd door de jaren heen. Pas 7 jaren geleden opende het land zijn deuren voor het toerisme, hoewel sommige gebieden pas sinds enkele maanden toegankelijk zijn. De eerste week kregen we hier al een goed beeld van tijdens een trekking van 3 dagen van ‘Kalaw’ naar ‘Inle lake’. De trektocht bracht ons door authentieke dorpjes in een prachtig heuvellandschap. We verbleven tijdens deze trekking in een van die authentieke dorpjes waar we meeaten met de locals en uiteindelijk lekker op de vloer sliepen boven de buffelstal. De 2e nacht gingen we een boeddhistisch klooster in en werden we ‘s morgens vroeg gewekt door de gebeden van de monniken! Ongetwijfeld de meest bijzondere wekker ooit! Na 3 dagen lopen hadden we het Inle lake bereikt. Dit gigantische meer wordt bewoond door bijna 50.000 boeren en vissers die leven van dit meer. De mensen leven in drijvende huizen of huizen op palen en gewassen worden verbouwd op ‘floating farms’. De vis wordt gevangen op traditionele wijze, waarbij de vissers hun handen gebruiken om met fuiken te vissen en ondertussen met hun benen peddelen. Producten worden vervolgens verhandeld op drijvende markten. Daarnaast zijn er ook nog drijvende tempels en leven monniken in drijvende kloosters. Dit fenomeen vind je nergens anders ter wereld!

MYSTIEK MYANMAR:

Ooit waren er meer dan 4.000, nu konden we nog zo’n 2400(!) oude tempels bewonderen in onze volgende stop ‘Bagan’. De tempels zijn in en rond de 11e eeuw gebouwd midden in de jungle. Ze zijn er in allerlei soorten en maten en maken Bagan tot een unieke plek. Met de scooter zijn we heel wat tempels af gegaan, de een nog mooier dan de ander! Het hoogtepunt in Bagan was dat we een tempel beklommen hebben en vanaf daar de zonsopgang en zonsondergang gekeken hebben! Heel indrukwekkend!

VOLG JE HART, NIET JE PLAN:

Na Bagan zouden we de stad ‘Mandalay’ bezoeken, vervolgens ‘Pyin Oo Lwin’, dan de trein pakken naar ‘Hsipaw’ en in vanuit daar weer een driedaagse trekking doen. Een strak plan waar we veel zin in hadden! Dirk-Jan ging bus tickets halen die ons naar de volgende bestemming zouden brengen, toen hij in gesprek raakte met ‘Lynn’, een Birmese meid van 26 jaar. Ze vertelde dat ze vrijwilligerswerk had gedaan in een afgelegen gebied in ‘Chin State’, waar zij sinds dit jaar ook toeristen mee naar toe neemt als freelance guide. Door haar vrijwilligerswerk heeft ze contacten opgedaan met mensen in afgelegen dorpjes waar men tot voor kort nog geen weet had van het bestaan van ‘blanken’. Vóór ons is ze er met 5 toeristen geweest. Ze wilde ons graag als 6e meenemen, maar waarschuwde ervoor dat we zouden moeten eten wat de pot schaft, en dat er geen hostels of zelfs maar bedden te vinden zijn. Dat klonk voor ons als een geweldig avontuur! En precies waar we naar opzoek waren… Het échte Myanmar. Zo kwam Dirk-Jan terug zonder bus tickets, gooide wij onze plannen om, en gingen we de volgende dag op pad met Lynn. Op een brommer reden we achter haar aan. We stopten op lokale marktjes en kwamen door leuke dorpjes voor we onze eerste bestemming bereikte: een dorpje in de regio ‘Yaw’. Hier mochten wij een kijkje nemen in het dagelijks leven van de bevolking, wat vooral bestaat uit heel hard werken. Wat voor ons weer een leuke ervaring was, is voor die mensen iedere dag zwoegen onder het motto ‘hard voor weinig en nooit chagrijnig’. Hoe kan het toch dat die (arme) mensen altijd zó vrolijk zijn. Daarnaast waren ze ook superblij met onze komst en dat wilden ze laten merken! Ieder huishouden nodigde ons uit en één voor één stopte ze ons vol met eten en drinken, tot we Lynn vroegen om hen uit te leggen dat we het echt heel lekker vonden, maar dat we zouden ontploffen als we nog één hap moesten nemen. Toen we weg gingen wilden we een donatie doen aan het dorp voor een waterproject, omgerekend zo`n 80 euro… maar dat was te veel was het antwoord, de helft mocht wel, dus hebben we uiteindelijk 40 euro gedoneerd na 2 dagen behandeld te zijn als de koning en koningin.

CHIN STATE:

Vervolgens zijn we weer op de brommer gestapt en zijn we naar Chin State gereden. Dat was een avontuur op zich… Om bij het dorpje te komen waar we naar onderweg waren moesten we namelijk de op een na hoogste berg van Myanmar over. Met de auto is dat onmogelijk, aangezien de weg enorm slecht is en op sommige stukken maar net breed genoeg voor een brommer. Omdat het pad best gevaarlijk is kwamen 3 ervaren chauffeurs uit het dorpje ons ophalen in de laatste stad. Dat was me een ritje! Wijzelf hadden dit nooit gekund en we hadden nooit gedacht dat een brommer dergelijke paadjes ooit zou kunnen bedwingen, laat staan zo’n gammel schakelbrommertje als waar wij op reden. Joyce heeft vele malen op het punt gestaan om niet meer verder te gaan omdat het te gevaarlijk was. Vlak voor het einde is ze met haar chauffeur ook nog een keer flink op haar snufferd gegaan waardoor we alle kleuren van de regenboog op haar knie voorbij hebben zien komen. Misschien hebben we dit keer iets te veel risico genomen, maar het was het zeker waard. Het was een onvergetelijk avontuur!

Bij aankomst kwamen we in een ceremonie terecht, de zogenaamde vuurdans! De vrouwen en kinderen zaten rondom het vuur en mannen dansten in ceremoniële kledij rond het vuur. Ook ons werd gevraagd te dansen, waarvoor ook wij in de ceremoniële kledij werden gehesen, wat een ervaring! Daar stonden we dan, niet in het toeristische Mandalay, maar in een afgelegen dorpje naast een kampvuur een traditionele dans te doen, wat een geluk! 100 Jaar terug in de tijd! Zo voelde het. Wat een privilege om een kijkje in het leven te mogen nemen van deze mensen die een levensstijl leiden die zeer spoedig zal verdwijnen uit deze wereld.

HET GEZICHT ACHTER DE TATOE:

Bijzonder aan de dorpjes in Chin State is dat het gezicht van de vrouwen getatoeëerd is. In sommige steden in Chin State zijn de vrouwen een heuse attractie geworden, en sommige toeristen gaan ver voor een goede foto… Een van de redenen dat wij zo blij zijn dat we met Lynn mee mochten naar een gebied dat nog niet verpest is door dit soort toeristen! Ook wij wilden natuurlijk wel graag een foto van dit bijzondere en verdwijnende fenomeen, maar veel belangrijker vonden wij het om dat met heel veel respect te doen. Die tatoeages hebben ze namelijk niet om toeristen te trekken. Helaas zit daar een veel minder leuke reden achter. Tot zo’n 30 jaar geleden was in Myanmar namelijk een koning aan de macht die zijn onderdanen de bergen in stuurde om alle mooie meisjes te verzamelen. Deze meisjes moesten dan verplicht met de koning trouwen. Als ze al getrouwd of verloofd waren werden hun man en kinderen omgebracht en werden de meisjes alsnog meegenomen. Vervolgens moesten ze samen met alle honderden andere vrouwen van de koning in het paleis leven, ver van hun familie. Om dit te voorkomen werden de gezichten van alle jonge meiden getatoeëerd zodat ze voortaan lelijk zouden zijn. Het tatoeëren werd gedaan rond het 12e levensjaar. Met de hand uiteraard, waardoor de vrouwen veel pijn hebben geleden. Zo werd een hele generatie verminkt, alleen om het recht te behouden te trouwen met wie je wil en te blijven wonen bij je familie. Bizar! Gelukkig is dat niet meer nodig nu.

Een bijzondere cultuur… en voor ons een hele bijzondere ervaring. Maar we zijn ook blij dat we nu veilig en gezond op het strand liggen te genieten van onze allerlaatste dagen hier!

TOT SLOT:

Eind goed al goed! We zijn het afgelopen halfjaar goed doorgekomen, er is niets ernstig gebeurd en we zijn niet ziek geweest. We zijn heel erg dankbaar dat we deze avonturen hebben mogen beleven! Alhoewel ons geld nu op is, zijn we heel rijk aan ervaringen die we voor geen goud hadden willen missen! We hebben het super gezellig gehad met elkaar, maar ook met de super leuke mensen die we ontmoet hebben onderweg. We hebben de wereld ontdekt! Tenminste, een stukje… We hopen dat we jullie op deze manier hebben kunnen laten meegenieten van al het moois dat wij hebben meegemaakt. Voor nu was dit ons laatste verhaal, maar wie weet staan ons in de toekomst nog meer avonturen te wachten! Als het aan ons ligt doen we het zo weer over!!!