Noordereiland, daar zit een luchtje aan

Voor de 16e keer in vijf maanden zijn we weer eens op een vliegveld, ditmaal in Auckland om ons geweldige Nieuw-Zeeland avontuur af  te sluiten en onze reis te vervolgen naar Myanmar! Onze laatste week in Nieuw-Zeeland heeft weer een aantal mooi verhalen op geleverd… Hoewel er wel een luchtje aan zat, het Noordeleiland is vulkanische actief waardoor er veel plekken een sterke zwavel lucht hangt.

DE BOOT GEMIST:

Onze laatste week in Nieuw-Zeeland hebben we op het Noordereiland besteed. Helaas werd de krappe week nog een halve dag ingekort doordat we de boot gemist hebben. Om 08:00 hadden we er moeten zijn, maar doordat de wekker niet afging (volgens Dirk-Jan ;) ) werden we om half 8 wakker en konden we het niet meer halen. Shit, 200 dollar weg, dachten we. We hadden namelijk een deal met het verhuurbedrijf dat zij onze boot zouden betalen, maar dat ging nu natuurlijk niet meer door. Balen! Gelukkig bleek het allemaal mee te vallen! De eigenaar van de camping waar we verbleven was heel vriendelijk en we mochten gebruik maken van de telefoon. Nadat we het bedrijf van de boot gebeld hadden konden we gelukkig ons ticket nog snel om laten boeken naar de boot van 2 uur, en we hoefden niets extra’s te betalen! Wat een geluk! Helaas hadden we daardoor niet meer genoeg tijd om Wellington te bezoeken, want we hadden de volgende dag een mooie wandeling op de planning staan…

HET TONGARIRO DRAMA:

Op 13 december zouden we de Tongariro Crossing lopen. Volgens menig reiziger een van de hoogtepunten van Nieuw-Zeeland, vandaar dat we kieskeurig waren wat betreft het weer. Toen we daar de 13e ‘s ochtends aankwamen, hing er een donkere wolk boven de vulkaan en besloten we de wandeltocht een dag uit te stellen. We zijn eerst naar Lake Taupo gereden om daar een dagje door te brengen. Toen we eenmaal in Taupo waren en zaten te lunchen aan het meer, hadden we tot onze grote frustratie uitzicht op Tongariro…. Met een strak blauwe lucht erboven! Dit tegen alle weersverwachtingen in. Het was inmiddels al tegen de middag waardoor het eigenlijk al te laat was om de crossing nog te gaan lopen. Na een bezoek aan het informatie centrum, waar ons werd verteld dat de 14e een perfecte dag zou zijn om te gaan lopen (zonnig, geen bewolking etc.), besloten we de tocht inderdaad de 14e te gaan lopen.

De dag begon goed en de eerste 2 uur van de wandeling waarbij al flinke hoogtemeters gemaakt werden was het weer goed en hadden we mooie uitzichten. Op nog een uurtje van de top, wachtte ons nog een steile beklimming toen plots donkere wolken ontstonden en het snoeihard begon te waaien. Met de hoop dat het op zou klaren vervolgde we onze tocht, maar het weer werd slechter en slechter. Onze regenjassen bleken versleten te zijn want we werden drijfnat. Maar het ergste was de wind, die maar bleef oplaaien. Nog nooit hebben we zulke harde wind gevoeld! Volgens Joyce was het zeker windkracht drie miljoen! Haha, maar zo grappig was het niet toen we daar boven stonden. Het was verschrikkelijk koud en angstig, want we verloren regelmatig ons evenwicht door de enorme windstoten, en dat kun je niet gebruiken met aan weerszijden een enorme afgrond! Niet dat we die afgrond konden zien trouwens… Want toen we eenmaal aan de top stonden was het zó bewolkt dat we nog maar amper onze eigen voeten konden zien. En dat terwijl je eigenlijk zo ver zou kunnen kijken dat je aan beide kanten van het land de zee zou zien. Dat was flink balen… Al dat afzien voor een uitzicht op de wolken… We hadden van te voren bedacht dat we in zo’n geval wel zouden wachten tot het zou opklaren, maar door onze natte kleren en die harde wind waren we zó koud dat we niet wisten hoe snel we naar beneden moesten komen. Helaas ging het alles behalve snel. We hielden elkaar stevig vast en schuifelden de vulkaan af. Een paar honderd meter lager nam de kracht van de wind af en konden we weer normaal wandelen, maar we hadden het zo koud dat het nog steeds niet echt comfortabel was. De tocht hebben we verder snel afgemaakt, de verwarming van de auto aangezet en met al onze picknick spullen nog in de tas zijn we toen maar snel richting een hotspring gereden!

HOTSPRINGS EN STERRENHEMELS:

De Tongariro Crossing was in plaats van een hoogtepunt, ons dieptepunt van Nieuw-Zeeland, maar we kunnen ook niet altijd geluk hebben. Toen we in de hotspring zaten waren we de kou in ieder geval al snel vergeten. De hotspring was een mooie plek, maar verpest door de vele toeristen die er waren. Om 8 uur gaat de poort dicht en zou je in principe niet meer in de hotspring kunnen, maar wij hadden juist het idee om na 8 uur terug te komen, zodat we de hotspring voor ons alleen hadden. Zo gezegd, zo gedaan en waren we ‘s avonds, over het poortje, terug gegaan naar de hotsping die we toen helemaal voor ons alleen hadden! We hebben daar de zonsondergang gekeken en werden verwend met een prachtige sterrenhemel! Zo mooi! Dit was absoluut weer een van de hoogtepunten! Na zo`n 3 uur in de hotspring gelegen te hebben, zijn we gaan slapen na de vermoeiende, maar uiteindelijk toch ook weer bijzondere dag!

JOYCE JARIG:

16 december was het in heel Nieuw-Zeeland feest! De vlaggen hingen uit, alle kiwi`s liepen polonaise door de straten en ‘Happy Birthday to Joyce’ klonk luidkeels uit de kraters van de vulkanen. Wat een bijzondere plek voor ‘ons Joyceke’ om haar 19e verjaardag te vieren! Haar vent heeft d`r op de vooravond van de grote dag meegenomen voor een nachtwandeling naar een waterval. Iets voor 12 uur ‘s nachts bereikte we de waterval. Om 12 uur precies hebben we een verjaardagskaars aangestoken en mocht Joyce die uitblazen. Het werd even pikkedonker waarna achter en rondom de waterval honderden lichtjes tevoorschijn kwamen en we omringd waren door glowwormen, wauw! Een magische plek die we nog even bewonderd hebben onder het genot van een appelkruimeltaart en een biertje.

De volgende morgen zijn we richting Auckland gereden om Milou daar te zien. We vonden het super leuk en gezellig om haar in Auckland op te zoeken. Nadat ze ons wat van de omgeving heeft laten zien, haar favoriete strand en waar ze werkt, zijn we gezellig uit eten geweest. Omdat we zoveel bij te kletsen hadden kwamen de obers al een stuk of vijf keer vragen of we al wat wilden bestellen, waarna we steeds zeiden dat we nu toch écht zouden kijken wat we wilden, haha!

Na het geslaagde etentje hadden we ook nog afgesproken met Steffan en Ria, die we in Australië hebben leren kennen. Met hen zijn we nog een (of meer) drankje(s) gaan doen in een leuk barretje. Een van de leukste dingen van reizen is toch wel het ontmoeten van mensen en daarmee een gezellige tijd hebben! Zodoende heeft Joyce een super bijzondere en gezellige verjaardag gehad hier aan de andere kant van de wereld! De eerste verjaardag in een korte broek ;)

ROTORUA:

Rotorua is een van de vier plekken ter wereld waar men geisers kan bewonderen. De andere zijn Yellowstone in de USA, IJsland en ergens in Rusland. Een bijzonder natuur verschijnsel met een bijzonder luchtje… in de omgeving hangt namelijk een ‘rotte eieren’ lucht door alle zwavel gassen die uit de bodem ontsnappen. We hebben gewandeld door maanlandschap achtige gebieden, prachtig! Rotorua is daarom zeker een ‘must do’ op het Noordereiland.

MYANMAR:

Vandaag vliegen we naar de laatste bestemming van deze reis, Myanmar! Myanmar is nog maar een aantal jaar open voor toeristen nadat het jaren was afgeschermd voor de buitenwereld. Tradities en cultuur leven daarom in dit boeddhistische land nog heel sterk. Ondanks dat Myanmar de laatste tijd negatief in het nieuws is, willen wij heel graag dit land bezoeken. Na uiteraard goed uitgezocht te hebben of het veilig is, verwachten we in een warm bad terecht te komen. We vliegen terug in de tijd(!), op naar het mystieke Myanmar!