Maleisië, kort maar krachtig!

Pas één week zijn we onderweg, een week vol mooie avonturen en bijzondere momenten in onze eerste stop Maleisië!

De heenweg verliep geheel op rolletjes, op een paar punten na dan… Te beginnen bij onze eerste tussenstop in München waar we als allerlaatste passagiers het luchtschip verlieten. We liepen lekker om ons heen te turen, want we hadden toch tijd zat, doen de bewakers voor onze voeten de poort dicht van de hal om naar de volgende vlucht te gaan. Ze hadden ons gewoon niet gezien. We hebben ze tevergeefs nog achterna geroepen, maar ze hoorde ons niet meer. Shit! Wat nu? Achter ons zien we een andere deur openstaan waar we dan maar door heen gaan. Via een sluiproute lopen we steeds verder en zien we beneden ons onze medepassagiers door de bagagecheck lopen naar de transferhal. Een stukje verder op komen ook wij bij de transferhal uit, maar dan zonder iemand tegen te komen én ZONDER bagagecheck… Heel apart, maar eind goed al goed. Of niet? Want even later als we voor onze gate zitten te wachten klinkt de naam ‘Joyce van Seters’ door de speakers van de luchthaven. Ojee denken we, zijn we nu in de problemen of wat gaat er gebeuren? Twijfelachtig lopen we naar de balie om te zeggen dat we omgeroepen zijn. Dat klopt zegt de vrouw achter de balie, er is iets mis met jullie boardingpass, hier hebben jullie een andere. Was dat alles denken wij. Gelukkig wel, opgelucht! Op naar Oman!

Ken je dat sprookje van Duizend-en-een-nacht? Het zal zich vast ergens in de omgeving van Oman hebben afgespeeld denken wij. De typische Arabische bouwstijl en de woestenijen omgeving spreken boekdelen en tussen de vrouwen met boerka’s door glippen wij zo snel mogelijk naar onze volgende gate om daar op onze volgende vlucht te wachten, want hoewel het er op het oog allemaal leuk en aardig uit zag, vonden wij het sfeertje dat er hing maar niets. Dus op naar Kuala Lumpur!

Kuala Lumpur is te omschrijven als een ‘Hypermoderne-ouderwetse-Westerse-Aziatische-multiculturele-stad’ waar men het letterlijk en figuurlijk hoog in de bol heeft van wolkenkrabbers. Men is hard op weg om in de stad met allerlei regeltjes structuur in te krijgen, maar de eigenwijze Aziaten weten met hun brommertjes toch altijd een heerlijke chaos te creëren. Kuala Lumpur heeft een indrukwekkende skyline die wij hebben mogen bewonderen van onder andere ons hotel. Voor 30 euro p.p. hadden we een gigantische kamer (lees penthouse) geboekt op de 34e verdieping van een wolkenkrabber met op de 37e verdieping een restaurant en zwembad met een prachtig uitzicht over de stad! We voelden ons helemaal speciaal en echt verwend. Voor 2 euro p.p. per nacht in een stinkend budget hostel tussen de backpackers, spinnen en muizen vinden wij overigens ook wel wat hebben hoor. Een garantie om interessante personages te spreken en gezellige avonden te beleven op het rooftop terrace.

In het toeristische Taman Negara deden we het iets anders dan volgens de gebaande paden. Taman Negara is het oudste oerwoud ter wereld (130.000.000 jaar oud) en wordt bewoond door verschillende stammen, genaamd de ‘Orang Asli’. Vanuit Kuala Lumpur zijn we hier op de bonnefooi naartoe gegaan. De meeste toeristen boeken van te voren slaapplekken en activiteiten, maar dat wilde wij niet, en dat bleek maar goed ook. Eenmaal aangekomen kwamen wij in contact met een local die aan het stamhoofd van een van de dorpen kon vragen of wij toegelaten zouden worden in een dorp van de Orang Asli. Eentje waar nog maar een handje vol blanken geweest is en nog nooit Nederlanders. Het stamhoofd gaf groen licht en de volgende morgen lieten we het toerisme achter ons en werden we met een boot opgepikt om diep de jungle in te gaan. Onze contactpersoon sprak redelijk Engels, maar deze kon niet bij ons blijven en zou ons de volgende dag weer op komen halen. Hij liet ons dus achter bij een stam midden in de jungle waar eigenlijk niemand Engels sprak. In het begin ging het communiceren moeilijk wat het eerste contact ongemakkelijk maakte. Gedurende de dag raakte de bevolking steeds meer aan ons gewend en werden we hier en daar uitgenodigd voor een kop thee of wat eten en lieten ze ons toe in hun huizen. Voor de kinderen hadden we koekjes mee wat voor leuke taferelen zorgde. Het was voor ons echt onbeschrijfelijk mooi en bijzonder om met deze mensen op te trekken en ze bezig te zien in hun dagelijkse leven van jagen, vissen en gewoonweg overleven. Helaas hadden de mannen met hun gifpijlen en blaaspijpen geen apen weten te doden, dus helaas stond er s ’avonds geen aap op het menu. De visvangst was wel mooi geslaagd. Voor het slapen gaan hebben we ons houten hutje met palmbladeren dak helemaal uitgerookt  met een kampvuur om de giftige slangen en allerlei insecten en spinnen weg te jagen. Met die gedachte én met alle indrukken van de dag lagen we daar dan in ons hutje op de harde houten vloer. Wat een beleving! Wat een avontuur en wat jammer dat we hier niet een dagje langer konden blijven, want we moesten door.

Door naar de Cameron Highlands, voor onze laatste bestemming in Maleisië. We waren twee Belgen met een huurauto tegengekomen waarmee we konden meeliften. Op plaats van bestemming zagen we de mogelijkheid om een brommer te huren waarmee we langs te theeplantages konden scheuren. Achteraf twijfelen we of ons voertuig daadwerkelijk wel onder de noemer ‘brommer’ mag vallen. ‘Motor’ was misschien beter op zijn plaats, aangezien dat ding bijna 100 reedt! We hebben in ieder geval lekker uit kunnen waaien.

Al met al is Maleisië met haar prachtige natuur en super aardige bevolking ons zeer positief bevallen! We hebben een topweek achter de rug met alleen maar hoogtepunten! Nu gaan we weer uit kijken naar onzen volgende bestemming. Jakarta, Indonesië!