Indonesië, Java

Na Maleisië gaan we geheel volgens planning naar Indonesië, het land waar we overigens geen planning hebben! We kijken van dag tot dag en laten ons de weg wijzen door locals!

Ons vliegtuig naar Jakarta had wat vertraging waardoor we zo`n 12 uur op het vliegveld van Kuala Lumpur doorgebracht hadden. Eenmaal aangekomen in Jakarta, zagen we de grootste stad die we ooit gezien hadden (40 miljoen inwoners). Overal staat het verkeer in de file, er hangt een dikke wolk met smog in de lucht, het is er luidruchtig, vies, en zo kunnen we nog wel even door gaan. Daaruit konden we snel de conclusie trekken dat we beter door konden reizen. En zo was onze eerst stop het veel kleinere Bandung, dat overigens ook zo`n 6 miljoen inwoners telt.

Eenmaal aangekomen in Bandung konden we maar geen slaapplaats vinden. Al zoekend werden we aangesproken door een man genaamd Benny. Hij hielp ons met het vinden van een hostel. Eenmaal in het hostel pakte Benny het grote gele boek uit zijn tas. In dat boek stonden allemaal verhalen en recensies van andere reizigers die met Benny op stap geweest zijn. De verhalen waren allemaal zo mooi! Het leek te mooi om waar te zijn… Dat we een wild vreemde tegen het lijf lopen op onze eerste avond in Indonesië die ons de 2 mooiste dagen van onze reis beloofd. Nadat we op internet nog gevonden hadden dat Benny geregistreerd staat als gids en we nog meer mooie verhalen over hem gelezen hadden waren we overtuigd. Terecht, want Benny heeft zijn belofte meer dan waar gemaakt. Het waren 2 prachtige dagen! Naast ‘mijn dorp’ hebben we nog veel meer verborgen en bijzondere plekjes van Java gezien. ‘s Nachts sliepen we in een homestay van een bijzonder aardige familie, waar we mee aten en ‘s avonds met zijn alle liedjes zongen. ‘Mijn dorp’ is niet met de auto te bereiken, je moet dwars door de rijstvelden! We kregen een rondleiding van de kinderen uit het dorp, die onze komst helemaal geweldig vonden. De volgende morgen zijn we om 4 uur opgestaan om de zonsopkomst te bekijken vanaf een prachtige vulkaan genaamd ‘Papandyan’, waar we ook helemaal als enige waren. Het is de meest actieve vulkaan in Indonesië die je nog kunt bezoeken. Geen toerist die er ooit van gehoord heeft, net zoals wij voordat we Benny ontmoet hadden. Een verborgen pareltje op Java, waar we naast de enorme krater, het dode bos en de rivieren die allerlei verschillende kleuren hebben ook nog even in een hotspring hebben gezwommen! Het doel van Benny is om toeristen het echte Indonesië te laten zien, en dat is hem gelukt. Twee dagen lang zijn we nul andere toeristen tegengekomen en hebben we ons Willem Alexander en Maxima gevoeld. Bulé, bulé werd er vanuit de straten, huizen, marktkramen en restaurantjes geroepen als wij langs kwamen. Bulé betekent ‘Blanken’ en een ‘Blanken’ hadden de meeste mensen hier nog nooit gezien, dus dat was héél bijzonder. Iedereen liet vallen waar hij mee bezig was om naar ons te kijken en enthousiast te zwaaien. Wij zwaaiden natuurlijk vrolijk terug vanuit onze gouden koets (lees blauwe, afgerande, in mekaar gebeukte, ijzeren koekblik). En als we uitstapten wilden de mensen massaal met ons op de foto. Maar nog gekker was dat ze ons de hele tijd ‘stiekem’ even aanraakte. Om te kijken of we wel echt zijn?

Van deze bijzondere dagen en de vele indrukken moesten we even bijkomen, dus zijn we naar ‘Pangandaran’, gegaan dat bekend staat om haar stranden. Een dagje languit op het strand was dus de planning. We hoorden dat een paar kilometer verderop een veel mooier en rustiger strand was, dus besloten we voor €4,- een scooter te huren (deze liep 95) en naar dat rustige strand te gaan. Onderweg kwamen we nog langs de ‘Green Canyon’ waar je een bootje kunt huren naar een prachtige kloof met mooi watervallen waaronder je kan zwemmen. Dat leek ons wel gaaf. Een uurtje zwemmen en dan lekker niksen. De Indonesische interpretatie van een uurtje zwemmen bleek echter iets anders te zijn dan de onze… Onder ‘zwemmen’ verstaan ze hier: van rotsen van 7 meter hoog springen, van watervallen afglijden en klauteren langs enorm steile en gladde rotswanden (en dan niet de Europese met stalen handvaten en een touw, maar de Aziatische: plastic helmpje op en klimmen maar!). En in plaats van een uurtje bleek de tocht 5 UUR te duren… Oftewel, helemaal gesloopt en overal spierpijn. Niet echt een rustig dagje dus... Maar wat was het prachtig! Voor de beeldvorming: de zonnestralen die de kloof bereikten schenen door de watervallen die van de overhangende rosten af liepen, het uitzicht kwam recht uit een natuurdocumentaire! Helemaal veilig was het echter niet, er waren gevaarlijke watervallen en rotsen waar we langs moesten, en dat terwijl onze gids geen woord Engels sprak. Van te voren ging de gids voor ons bidden dat we heelhuids zouden aankomen… dat zegt misschien genoeg over de parcours. We vroegen ons al af waarom hij ging bidden voor een uurtje zwemmen… Uiteindelijk was het wel super mooi en absoluut de moeite waard. We zijn van allerlei watervallen gesprongen tot wel 7 meter hoog (jazeker, ook Joyce!) Dirk-Jan kreeg van de gids zelfs nog een privé tochtje om van een rots van 14 meter hoog te springen! Na het body raften waren we nog net op tijd om de zonsondergang te zien op het strand. Toch nog even de zee gezien dus! Niet onder het genot van een biertje, want dat is in dit Islamitische land nergens te krijgen als je van de toeristische paden afwijkt.

Wel in Yogjakarta, onze volgende bestemming, wat heel toeristisch is. Om 2.45 uur hadden we de wekker gezet om zonsopkomst vanaf de grootste boeddhistische tempel ter wereld te kijken. Door de bewolking viel dat helaas tegen, maar de tempels waren wel schitterend! Als echte Aziaten gingen we weer verder op ons brommertje naar de volgende tempels wat weer het grootste hindoeïstische tempelcomplex ter wereld is. 

Vervolgens hebben we maar liefst 15 uur in de trein gezeten van ‘Yogjakarta’ naar ‘Banyuwangi’. Je hebt in de trein steeds twee bankjes tegenover elkaar. Op deze bankjes moeten 6 mensen zitten, en om een idee te geven van de ruimte; in Nederland zou het voor 4 mensen al krap zijn. Als we met onze billen tegen de rugleuning zaten raakten onze knieën nog net niet het andere bankje. Dat werd dus een knusse bedoeling toen er nog 4 andere mensen bij ons kwamen zitten… Ook een treinreis is in Indonesië een hele beleving. De trein rijdt door de vele rijst-terrassen en langs vulkanen, dus saai is het niet, wel lang. Opmerkelijk: een paar stoelen verderop zaten twee vrouwen in de trein, die ons echt de hele rit lang aan hebben gekeken. Eentje zat met haar rug naar ons toe, maar ze nam zelfs de moeite de hele tijd omgedraaid te zitten. Ook als we hen recht in de ogen aankeken bleven ze ons aanstaren. Waren we dan zo bijzonder? Wij vonden hen in ieder geval wel bijzondere figuren…

We proberen hier zoveel mogelijk buiten de gebaande paden te gaan, maar soms kom je er niet onder uit en moet je zoeken naar een andere oplossing. Zo hebben we bij het beklimmen van de super toeristische vulkaan Ijen een goede oplossing gevonden! We hebben namelijk in plaats van een georganiseerde tour met gids te boeken de stoute schoenen aangetrokken en zijn we op eigen gelegenheid gegaan. We hebben een brommertje en een gasmasker gehuurd en zijn zelf naar de vulkaan gereden, een paar uur eerder dan alle tours beginnen. Via een heel steil pad vol gaten en kuilen bereikten we om 01:00 uur de ingang van Ijen. De wandeling kon beginnen! Ook dit pad bleek enorm steil en het was dan ook een pittige klim… Maar het was het waard! Rond 3.00 uur stonden we midden in de enorme krater die blauw(!) vuur en flinke rookwolken spuwde, gaaf! Het was prachtig, maar onmogelijk om goed op de foto te krijgen met al die rook… Even later vervolgden we onze weg richting een uitkijkpunt vanwaar we rond 5:00 de zonsopkomst hebben bekeken. Op de weg terug uit de krater werd het echter lastig. De massa met toeristen was inmiddels gearriveerd en die wilden met honderden tegelijk naar beneden over het smalle pad waar wij naar boven wilden… Uiteindelijk bereikten we gelukkig op tijd het uitkijkpunt. Even later sloten de toeristen aan, die na de zonsopkomst allemaal direct weer weg gingen. We hadden de vulkaan weer voor onszelf en we hebben nog een prachtige wandeling gemaakt door het ruige landschap en genoten van het geweldige uitzicht. Een adembenemend stukje natuur! Eenmaal weer beneden waren we behoorlijk gesloopt. We hadden immers 2 nachten niet geslapen. De nacht voor het beklimmen van de vulkaan sliepen we namelijk in een hostel dat we in het donker hadden gevonden. We hadden toen niet gezien dat er een enorme moskee naast stond… Er bleek een ceremonie te zijn die avond, en dat hield in dat er de hele nacht gebeden klonken door de luidspreker van de moskee, want de hele stad moest het natuurlijk kunnen horen… wij hebben het in ieder geval goed gehoord, genieten joh!

Tot nu toe hebben we het dus enorm naar ons zin in Indonesië, genieten, genieten en nog eens genieten! De natuur is adembenemend en de mensen zijn ontzettend vriendelijk. We spreken inmiddels al een aardig woordje Indonesisch. Grappig ook dat er nog zo veel Nederlandse woorden in het Indonesisch zijn! Gratis, verboden, prima, koelkast, aansteker, precies, gordijn en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Dit is dan ook wel de enige overeenkomst met Nederland, want verder is dit een totaal andere wereld. Aangezien hier vrijwel niemand Engels spreekt is het we moeilijk om echt contact te maken met de mensen. Zelfs de basiswoordjes kennen ze niet, wat soms erg vervelend is als je wat nodig hebt. Al leidt het soms wel tot mooie taferelen… (denk aan Joyce die als een idioot een mug staat na te doen in de supermarkt omdat ze niet snappen wat deet is) Ook het verkeer is hier één groot avontuur. Soms zitten we een hele dag in de auto, maar het verveeld nooit! Er is zo veel te zien op straat! De snelweg is hier een echte racebaan. Je rijdt gewoon zo hard als je auto aankan, en je probeert ondertussen zo veel mogelijk mensen in te halen (liefst 6 tegelijk in de bocht van een bergweggetje). De techniek: je gaat zo dicht mogelijk bij de auto voor je rijden, tot je hem net niet aantikt, en dan ineens gooi je je stuur om naar de andere rijbaan en haal je zo veel mogelijk auto’s in terwijl er op de andere rijbaan een vrachtwagen op je af komt gedenderd. In de drukke steden probeert men dit rijgedrag voort te zetten, waardoor er een wirwar van brommertjes, auto’s, bussen en becha’s ontstaat die elkaar allemaal tegelijk proberen in te halen, prachtig om te zien! Al zorgt het soms ook voor klamme handjes.. Ook de verkeersregelaars zijn erg grappig. Ze wijden hun leven er aan om de mensen te vertellen dat ze op deze rechte weg zonder zijstraten of obstakels, rechtdoor mogen rijden. Goh… we hadden al zo’n vermoeden, toch bedankt. Zo zijn er hier wel meer nutteloze beroepen, zoals mensen die de openbare weg aan het vegen zijn met een bezempje. Zoals we al zeiden, een totaal andere wereld! Nu op naar Bali!